EURO

Gdyby jeszcze kilka dni temu ktoś zapytał mnie czy jestem kibicem, musiałbym się zastanowić. W jakimś sensie na pewno tak, bo przecież zdarza mi się oglądać siatkówkę, a nawet czasem zapomnieć iść spać z powodu meczu i obcej mi strefy czasowej. Zdarza mi się zasnąć pięć razy i też pięć razy się obudzić kibicując kolarzom na Tour de France czy Giro Italia. Jednak gdyby ktoś zadane mi pytanie zawęził do kibicowania piłkarzom nie miałbym wyjścia. Musiałbym zaśmiać się tak głośno i na tyle skutecznie, aby nie wymagano z mojej strony żadnej odpowiedzi. Właściwie nie miałbym nic do powiedzenia, zresztą o czym tu mówić i komu kibicować. Tak bym zareagował jeszcze kilka dni temu. Dziś gdyby ktoś mnie zapytał, czy jestem kibicem musiałbym pokiwać głową, dając tym samym znak, że jestem, bo na meczu z Rosją straciłem głos. Dlaczego o tym pisze? Piłka nożna zawsze kojarzyła mi się z kilkoma rzeczami. Jest mecz, będzie rozróba, będą straty i w ogóle lepiej nie wychodzić z domu, bo będą kłopoty. Tymczasem na Polskiej ziemi obcokrajowcy z całej Europy oglądają wspólnie mecze i zamiast zadymy, burdy, bijatyki jest przyjaźń i zabawa. Hiszpania z Włochami remisuje, a po meczu w pizzerii nieopodal stadionu wielka polsko, hiszpańsko, włoska feta. I patrzę na to wszystko z nie małym uśmiechem, choć dyskretnie rozglądając się wokół siebie, chcąc upewnić się czy aby na pewno jestem tu, gdzie rzeczywiście mi się wydaje że jestem, bo to przecież takie nie Polskie. Nikt mnie nie uszczypnął, butelką na otrzeźwienie tez nie dostałem w głowę, ale to chyba nie był kolejny sen z przedziału science fiction. Nawet policja, której osobiście nie darze szczególnie sympatią potrafiła się zachować i nie wlepiała mandatów za picie w miejscach publicznych, bo i po co i też komu, kiedy wszyscy piją i świętują, mało tego robią to kulturalnie.  Jednym słowem duża piłkarska  impreza sprawiła, że Polska jest w Europie.